Twarde soczewki kontaktowe

Alternatywą dla okularów korekcyjnych są twarde soczewki kontaktowe, których popularność na całym świecie stale rośnie. Obecnie w krajach wysoko rozwiniętych korzysta z nich około 30% ludzi, a w Polsce około 14%. Popularność swoją zawdzięczają wygodzie, dobrej widoczności w każdych warunkach i nieograniczonemu przez oprawki polu widzenia. Twarde soczewki kontaktowe mają zastosowanie przy korekcji wysokich miopii oraz bardzo dużego astygmatyzmu, którego ani soczewki miękkie, ani okulary korekcyjne nie są w stanie wyeliminować w takim stopniu, aby Pacjent mógł cieszyć się dobrym widzeniem.

Czym twarde soczewki kontaktowe różnią się od miękkich?

Twarde soczewki kontaktowe cechuje elastyczna struktura, a w odróżnieniu od soczewek miękkich, nie zawierają one wody, wyróżniają się za to dużo wyższą przepuszczalnością tlenu. Poza tym nie przylegają one bezpośrednio do oka, tak jak soczewki miękkie, tylko nieomal unoszą się, pływając w warstwie płynu łzowego. Twarde soczewki kontaktowe są idealnym rozwiązaniem dla osób aktywnych sportowo, przede wszystkim w pomieszczeniach zamkniętych. Soczewki twarde są łatwe w pielęgnacji, zakładaniu i zdejmowaniu oraz odznaczają się większą trwałością materiału, co gwarantuje, w odróżnieniu od soczewek miękkich, dłuższą ich żywotność. Dzięki własnej, nowoczesnej technologii materiałów i geometrycznej obróbce powierzchni soczewek istnieje szeroki zakres twardych soczewek kontaktowych o bardzo wysokim komforcie użytkowania. Są najczęściej wykorzystywaną metodą leczenia (a właściwie korygowania) stożka rogówki. Soczewki kontaktowe  nie gwarantują całkowitego wyeliminowania wady, a jedynie korektę krzywizny rogówki.

Stożek rogówki (keratoconus)

Stożek rogówki (keratoconus) – degeneracyjna, choroba rogówki, której przebieg charakteryzują zmiany w strukturze rogówki prowadzące do jej ścieńczenia i nadmiernego uwypuklenia. W wyniku choroby krzywizna rogówki przybiera odbiegający od normalnego stożkowaty kształt przypominający nierzadko piramidę. Stożek rogówki może prowadzić do znacznego zaburzenia wzroku – pacjenci często skarżą się na niewyraźne lub mnogie widzenie obrazu. Wbrew powszechnemu przekonaniu o rzadkości choroby, stożek jest najczęściej spotykaną dystrofią rogówki, która występuje z taką samą częstotliwością we wszystkich grupach etnicznych na całym świecie i dotyka około jedną na tysiąc osób. Choroba zostaje zazwyczaj rozpoznana w wieku dojrzewania, a jej najostrzejsze stadium przypada pomiędzy 20. a 30. rokiem życia. Stożek rogówki to choroba mało znana, o nieokreślonej etiologii oraz trudnym do przewidzenia przebiegu. Przy zaawansowaniu choroby i wysokim jego stadium następuje pogorszenie wzroku, co w dużym stopniu utrudnia codzienne funkcjonowanie, czytanie i prowadzenie samochodu, zwłaszcza po zmroku. Osobom cierpiącym na to schorzenie nie grozie całkowita utrata wzroku, a dzięki twardym soczewkom kontaktowym większość pacjentów może prowadzić samochód i normalnie funkcjonować. W bardziej zaawansowanych stadiach konieczny może być przeszczep rogówki.