Pomiar ciśnienia wewnątrzgałkowego

Tonometria bezdotykowa i aplanacyjna

Pomiar ciśnienia wewnątrzgałkowego jest istotny dla określenia warunków panujących wewnątrz gałki ocznej, a decydujących o jej napięciu. Statystyczna norma wartości ciśnienia wewnątrzgałkowego mieści się w przedziale między 10 a 21 mmHg (milimetrów słupka rtęci). Znajomość wartości ciśnienia wewnątrzgałkowego jest niezbędna dla określenia stopnia ryzyka rozwoju jaskry (patologia nerwu wzrokowego), jak i monitorowania efektywności leczenia tej jednostki chorobowej w czasie. Poziom ciśnienia wewnątrzgałkowego może sugerować również obecność innych ocznych stanów chorobowych (np. zapalnych, czy związanych z patologią siatkówki).

Krzywa dobowa

Wartość ciśnienia wewnątrzgałkowego nie jest stała – zmienia się w ciągu dnia. Owe zmiany dobowe poziomu ciśnienia wewnątrzgałkowego wahają się zwykle w granicach 3-5 mmHg, przy czym u pacjentów z patologią jaskrową nerwu wzrokowego obserwuje się często większe wahania – stąd istotność wykonywania wielu pomiarów tonometrycznych w ciągu dnia (tzw. krzywej dobowej ciśnienia wewnątrzgałkowego).

Metody pomiaru ciśnienia

Istnieją dwie główne metody pomiaru ciśnienia wewnątrzgałkowego: metoda impresyjna oraz dokładniejsza  – aplanacyjna.

Badanie metodą tonometrii aplanacyjnej wg Goldmanna poprzedza znieczulenie rogówki oraz zabarwienie fluoresceiną powlekającego ją filmu łzowego. Badanie to wykonuje się przy pomocy lampy szczelinowej z włączonym niebieskim filtrem. Aby oznaczyć poziom ciśnienia wewnątrzgałkowego do powierzchni oka przykłada się końcówkę tonometru, a następnie na specjalnej skali odczytuje się wartość ciśnienia.

Rodzajem tonometrii impresyjnej jest tonometria bezkontaktowa typu air puff, w której to do pomiaru ciśnienia wykorzystywany jest podmuch powietrza. Badanie to, choć nieco mniej dokładne niż tonometria aplanacyjna wg. Goldmanna to jednak nie wymaga znieczulenia oka oraz jest badaniem szybkim – w związku z czym stosowane jest głównie w badaniach przesiewowych.