Pomoce optyczne dla słabowidzących

Pomoce optyczne to wszelkiego rodzaju lupy, monookulary, okulary lupowe, okulary lornetkowe, lupy elektroniczne, powiększalniki elektroniczne i inne akcesoria ułatwiające czytanie, poruszanie się czy oglądanie telewizji.

Dla kogo są przeznaczone?

Stosowane są głównie u pacjentów ze schorzeniami takimi jak: Zwyrodnienie plamki ( starcze ( AMD), w krótkowzroczności, Stargadta, w cukrzycy, pozapalne, pourazowe, pokrwotoczne, obrzęk torbielowaty, pozakrzepowy inne) Wrodzony niedorozwój plamki, achromatopsja, Zwyrodnienie barwnikowe siatkówki, Jaskra.

Jakie jest ich zadanie?

Zadaniem pomocy optycznych jest skompensowanie spadku ostrości widzenia poprzez odpowiednie powiększenie obrazów na nieuszkodzonej części siatkówki. Pacjenci, którym korekcja okularowa, nie jest w stanie poprawić ostrości widzenia mogą skorzystać z doboru pomocy optycznych w naszym ośrodku.

Nawet dla osób o wysokim stopniu uszkodzenia wzroku, których ostrość widzenia jest mniejsza od 10%, rynek oferuje optyczne i elektroniczne pomoce poprawiające widzenie. Powiększające pomoce poprawiające wzrok mają tu za zadanie skompensować spadek ostrości widzenia poprzez odpowiednie powiększenie obrazów na siatkówce. Do pomocy optycznych poprawiających widzenie zaliczane są lupy oraz systemy lunet konstrukcji Keplera i Galileusza (monokulary, okulary lornetkowe, okulary lupowe). Dla zobrazowania problemu warto wspomnieć że ostrość widzenia około 0,1 (wzrok pozostały 10%) wystarcza na ogół do orientacji na dworze przy świetle dziennym, a aby wyraźnie rozpoznawać druk gazety, wystarcza zazwyczaj ostrość widzenia 0,4 do 0,5 przy dobrym oświetleniu. Dlatego też dobór powiększających pomocy optycznych poprawiających widzenie jest stosowany przy ostrości widzenia mniejszej od 0,4. Należy jednak pamiętać, że dobór pomocy odzyskującej pożądaną ostrość widzenia a zdolność czytania to dwie różne sprawy. Częstymi pacjentami sa bowiem osoby z ograniczeniami pola widzenia. Przy ubytku w centralnej części pola widzenia nie mogą oni używać plamki – muszą nauczyć się więc fiksować wzrok powyżej lub poniżej oglądanego przedmiotu tak, by obraz tworzył się powyżej bądź poniżej ubytku w centralnej części pola widzenia. Ponieważ w tych rejonach siatkówki czopków jest o wiele mniej, ostrość tak wytworzonego obrazu musi być oczywiście zmniejszona. Aby wyrównać tą utratę ostrości, obraz powinien być powiększony w stopniu zależnym od tego, w jakiej odległości od dołka środkowego tworzy się on na siatkówce. Im dalej obraz jest przesunięty od środka plamki, tym większa musi być wartość powiększenia – a zatem mniejsza będzie odległość czytania. Drugą grupą są osoby, które nie mogą w widzeniu korzystać z obszarów na obwodzie siatkówki. Ze względu na zawężone pole mogą one mieć trudności w samodzielnym poruszaniu się. Jednak dzięki stosunkowo niewielkim powiększeniom, osoby te mogą czytać zwykły druk. Ich problem polega na tym, że podczas czytania widzą w polu fiksacji jedynie niewielką liczbą liter, co powoduje znacznie zmniejszenie się tempa czytania. Muszę zatem nauczyć się wykonywać takie ruchy oczami, by za każdym razem przesuwać wzrok na bardzo małą odległość i częściej zatrzymywać się podczas czytania każdego wiersza tekstu.